Nijednog trenutka se ne kolebam da prihvatim tvrdnju o neposrednoj povezanosti evropskih svetovnih znanosti i grčkog duha. Štaviše, naš dug prema Grčkoj bi se mirne duše mogao proširiti i na ono što je Hegel označio kao isključivi dar Istoka. Ne smemo, naime, zaboraviti da je hrišćansko učenje Evropi preneto na grčkom jeziku Novog zaveta i da je dalje razvijeno u okvirima hrišćanske teologije, koja se ne može zamisliti bez pojmovnog aparata antičke grčke filozofije. Posmatramo li stvari istorijski, a drugačije jedva da možemo smisleno govoriti o poreklu svega, ova pitanja se slivaju u jedno: „Zašto su Grci između VI i III veka stare ere počeli da upražnjavaju jednu duhovnu aktivnost, koja se temeljila na istraživanju i dokazivanju, dok su se druge civilizacije u to prelomno vreme okrenule novim velikim religijama? Ili još kraće: „Zašto i kako su ljudi uopšte počeli da filozofiraju?“

Iako se okončava aporijski, dijalog je sjajan uvid u razumevanje ne samo Sokratovog metoda nego predstavlja i dobru osnovu za razmišljanje o onoj vrsti prećutne hrabrosti koju Sokrat lično oslikava u Platonovom viđenju. Glasovite grčke vojskovođe, Lahet i Nikija, Sokratovi su sabesednici u ovom dijalogu…