Ovu knjigu sam napisao i kao profesionalni istoričar i kao bivši državni službenik Saveznog ministarstva vera i Ministarstva vera Republike Srbije. Bio sam svedok izuzetno plodonosnog državno-verskog dijaloga i saradnje Savezne Republike Jugoslavije i Republike Srbije s tradicionalnim crkvama i verskim zajednicama (Srpskom pravoslavnom crkvom, Rimokatoličkom crkvom u Srbiji, Islamskom zajednicom Srbije, Jevrejskom zajednicom u Srbiji, Slovačkom evangeličkom crkvom, Reformatskom hrišćanskom crkvom i Evangeličkom hrišćanskom crkvom).
Tokom ovog procesa u osnovne i srednje škole je uvedena verska nastava (2001), zatim su doneti Zakon o crkvama i verskim zajednicama i Zakon o vraćanju (restituciji) imovine crkvama i verskim zajednicama (2006), potom je ustanovljen Međureligijski savet Ministarstva vera Republike Srbije (2010) i održan državno-verski dijalog Republike Srbije s najvećom muslimanskom zemljom Republikom Indonezijom u Beogradu (2011) i Džakarti (2013). Republika Srbija je za taj državno-verski dijalog formirala delegacije koje su činili državni funkcioneri i poglavari i visokodostojnici tradicionalnih crkava i verskih zajednica na čelu sa srpskim patrijarhom Irinejem. Republika Indonezija, veteran državno-verskih i međuverskih dijaloga, ocenila je da je dijalog s Republikom Srbijom bio najbolji koji je ikada vodila s nekom zemljom.
Uprkos ostvarenim rezultatima Republike Srbije, Sjedinjene Američke Države su, u svojim izveštajima o verskim slobodama, iz godine u godinu optuživale Republiku Srbiju da ne poštuje dovoljno verska prava, da su zakonska rešenja naše zemlje u tom smislu „restriktivna“ i „diskriminatorna“.Sjedinjene Američke Države su prema našim susedima, o kojima je reč u ovoj knjizi, zauzimale znatno blaži stav. Osim, naravno, prema Republici Srpskoj za koju su važile skoro istovetne primedbe kao i za Republiku Srbiju.
Sjedinjene Američke Države, naravno, znaju da su verska pitanja sasvim neodvojiva od politike. To koriste u skladu sa svojim interesima. U jednoj od američkih Vikiliks depeša iz 2008. stajalo je kako je važno prekinuti „simfoniju“ koja vlada između Republike Srbije i Srpske pravoslavne crkve. Na tu priliku su čekali do 2012. kada su u našoj zemlji ukinuti Ministarstvo vera, Ministarstvo za dijasporu i Srbe u regionu i Ministarstvo za Kosovo i Metohiju. Ova ministarstva su se na najvišem nivou bavila identitetskim pitanjima srpskog naroda u Republici Srbiji, zemljama bivše Jugoslavije i širom sveta. Delatnost tih ministarstava spuštena je na niži nivo u vidu kancelarija ili uprava.
Za to vreme, dok su Republici Srbiji, Republici Srpskoj i Srpskoj pravoslavnoj crkvi isporučivane sve svežije primedbe, srpska država i crkva našli su se na udaru pravog religijskog intervencionizma kako bi se sa strane, preko suseda, menjalo postojeće versko stanje na štetu Srba. Politički aspekti tih verskih izazova ukazuju na ozbiljne i planirane namere da se Srpska pravoslavna crkva izbaci iz nekih svojih vekovnih prostora, a srpski narod potom bez oslonca preda svoju dušu. Ovaj religijski intervencionizam traje od početka devedesetih godina 20. veka i u potpunom je skladu s vojnim i ekonomskim intervencionizmom koji je u proteklih 25 godina prema srpskom narodu ispoljavao Zapad: Sjedinjene Američke Države, Evropska unija i NATO pakt.
Zapadne strukture, javne i tajne, pružaju podršku religijskom intervencionizmu protiv srpskog naroda. Uspeli smo da osujetimo da nam neko 2009. proturi Zakon o dijaspori u čijem je nacrtu član 3. propisivao da su svi Srbi s prostora bivše Jugoslavije, koji su ostali van granica Republike Srbije, iseljeništvo iz Srbije. Time bismo Srpsku pravoslavnu crkvu i srpski narod u Crnoj Gori, Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj i Makedoniji proglasili došljacima, a neki susedni narodi bi mogli jedva dočekati da na tom tragu Srbima smaknu viševekovno ili milenijumsko autohtono trajanje. Taj nacrt je odbačen, a potom je usvojen Zakon o dijaspori i Srbima u regionu (2009) gde anomalija nije bilo.
Religijski intervencionizam je započet na zapadnom prostoru srpskog naroda s raspadom Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, ubrzo se proširio na središnji prostor, a potom i na istočni prostor srpskog naroda. Svaka naša granica danas je ugrožena delovanjem verskih ideologija koje kao da su se povampirile iz vremena Drugog svetskog rata: „Hrvatska pravoslavna crkva“, „Crnogorska pravoslavna crkva“, rimokatolički revizionizam, radikalni islam, velikoalbanski fanatizam, bugarski i rumunski versko-etnički ekspanzionizam. Makedonski crkveni raskol vuče koren iz komunističkog vremena. Za mađarske potražnje prema našoj zemlji ne može se utvrditi izričita veza s religijskim intervencionizmom pa stoga o tome u knjizi nema reči.
Religijski intervencionizam protiv srpske države i crkve još traje pa vremenski okvir knjige omeđuju 1991. kada je započeo i 2015. kada je ušao u četvrt veka trajanja. Knjiga je pisana na osnovu arhivske građe, dokumentacije, literature, štampe, vesti sa interneta i drugih elektronskih medija. Takođe, knjiga je dopunjena i mojim ličnim beleškama o važnim događajima u kojima sam učestvovao i razgovorima o gorućim temama s vaseljenskim patrijarhom Vartolomejem (2002), američkim ambasadorom Tomasom Patrikom Milejdijem (2007), savetnikom američkog potpredsednika Majklom Holcelom (2009) i ćaskanjima s Nikolom Gruevskim u vreme kada još nije bio makedonski premijer (1997). Čitaocu će odmah pasti u oči kako američke diplomate izričito saopštavaju kakve su im namere i koliki nam prostor daju za delovanje. Stoga mi je bilo drago kada sam sebe spazio u jednoj od Vikiliks depeša u kojoj me je američki ambasador Kameron Manter prikazao kao srpskog rodoljuba, kritički nastrojenog i unapred pripremljenog za razgovore s njima.
Za svako poglavlje dat je istorijski uvod, pisan delom i na osnovu arhivske građe, jer se njime pokazuje kontinuitet kojim se iskazuju namere prema drobljenju srpskog naroda prvo po obodima pa onda i po središtu, kako se već steknu uslovi i pruži istorijska prilika. Pod pojmom „srpska država“ ovde mislimo na Republiku Srbiju i Republiku Srpsku, ali takođe imamo u vidu i Crnu Goru kao istorijsku državu srpskog naroda gde je i danas srpski crkveni i jezički identitet izraženiji od drugih identiteta.
Knjiga Srbi i religijski intervencionizam 1991–2015: Politički aspekti verskih izazova srpskoj državi i crkvi posle raspada Jugoslavije je napisana kako bi upozorila na ozbiljnost situacije.
Aleksandar Raković
Pogledajte snimaj razgovora o Rakovićevoj knjizi u kojem su učestvovali akademik Ljubomir Dimić, prof. Bogoljub Šijaković, Miša Đurković i autor:
