Poslednjih decenija iz ekumenskog pokreta kao da je nestao onaj dinamizam i optimizam koji ga je karakterisao u većem delu XX veka. Intenzitet ekumenskog dijaloga je opao, a očekivanja su se smanjila do te mere da pojedini teolozi postavljaju pitanje o svrsishodnosti daljeg dijaloga. Međutim, ne osporavajući istinitost gore navedenih tvrdnji, može se postaviti pitanje da li je ovo stanje možda prirodna i očekivana faza u razvoju ekumenskog pokreta. Posle optimizmom ispunjenih početaka, vekovima razdvojene Crkve su spoznale da će put ka ponovnom uspostavljanju jedinstva biti težak, dugačak i neizvesan.
Sa druge strane, ova delimična „ekumenska zakočenost“ je možda dobar trenutak za sabiranje i predstavljanje dosadašnjih dostignuća ekumenskog dijaloga, odnosno, prema rečima Kardinala Valtera Kaspera, za „berbu“ („harvesting the fruits“). U tom svetlu treba posmatrati i ovo delo, u kome je obrađen rad Zajedničke luteransko-pravoslavne komisije, koja ove godine proslavlja 35. godišnjicu svog postojanja. Međutim, budući da su luteransko-pravoslavni odnosi ipak mnogo stariji i da sežu sve do sredine XVI veka, prvi deo ove knjige posvećen je kratkom istorijskom pregledu tih odnosa do početka rada Komisije.
Rad same Komisije je gotovo nepoznat našoj akademskoj i naučnoj sredini. Stoga je primarni cilj ovog dela upoznavanje čitaoca sa delovanjem Komisije i zajedničkim dokumentima (po prvi put prevedenim na srpski jezik), a ne teološka evaluacija celokupnog dijaloga ili pojedinačnih saopštenja. Upoznavanje sa teološkim dometima dijaloga predstavlja preduslov recepcije i daljeg promišljanja o ekumenskim odnosima, a upravo je to ono što nam danas, u vremenu nepotpunih informacija i površnih razmišljanja, najviše nedostaje.
