Ekumenski odnosi srpske pravoslavne i rimokatoličke crkve 1962-2000. godine

Pitanje ekumenskih odnosa među crkvama trebalo bi da bude pitanje prvenstveno teološkog karaktera. Međutim, kao što uzroci crkvenih raskola često nisu teološki nego vandoktrinaran. Ma koliko ova misao jeretički zvučala, mnogi doktrinarni sporovi predstavljaju recidiv krajnje svetovnih sukoba interesa, te tako i međucrkvena zbližavanja u velikoj meri određuju socijalni, politički, antropološki i drugi profani faktori. U knjizi Ekumenski odnosi Srpske pravoslavne i Rimokatoličke crkve, koju je Službeni glasnik objavio ove godine, Marko Nikolić temi prilazi duboko svestan da se crkvena nebeska suština i njena ovozemaljska ispoljenja, sa svim što ovozemaljski život nosi sa sobom, u religijskoj praksi prepliću i prožimaju na bezbroj načina, uspostavljajući niz različitih uzročnoposledičnih veza. Svoje sveobuhvatno razmatranje pitanja zbližavanja i povezivanja današnjih hrišćana, sa akcentom na odnosima Srpske pravoslavne i Rimokatoličke crkve, autor logično započinje osvrtom na genezu međuhrišćanskih sukoba, prateći istoriju njihovih teoloških i izvanteoloških razmirica i primirja, zbližavanja i sporenja. Iako naklonjen ideji jedinstva u Hristu, Nikolić ne dozvoljava da ga ta naklonost učini nekritičnim u proceni dometa ovozemaljskog približavanja njenom ostvarenju. On lucidno ukazuje na prepreke koje stoje na putu zbližavanja među hrišćanima – one suštinske i teološke, karakteristične za globalni odnos pravoslavlja i katoličanstva, ali i one profanijeg i lokalnijeg karaktera – akcentujući problem koji predstavlja nespremnost Rimokatoličke crkve da prizna sopstvenu odgovornost za ustaške zločine u Drugom svetskom ratu i recidive te nespremnosti, koje smo, nažalost, imali priliku da doživimo u nedavnoj istoriji.