Među religioznim filozofima i teolozima ruske dijaspore posebno mesto pripada arhimandritu Kiprijanu Kernu, izuzetnom patrologu i liturgičaru, asketskom molitveniku i crkvenom memoaristi. Bio je jedan od inspiratora „patrističkog preporoda“, zajedno sa kolegama, profesorima Pravoslavnog bogoslovskog instituta Svetog Sergeja u Parizu, protojerejem Georgijem Florovskim i Vladimirom Loskim, ali i sa pokolenjem svojih učenika, sveštenicima Aleksandrom Šmemanom i Jovanom Mejendorfom. Uz arhiepiskopa Vasilija Krivošeina i protu Dimitrija Staniloea doprineo je ponovnom buđenju duhovnog i naučnog interesovanja za bogoslovlje Sv. Grigorija Palame. Srbima je na čast što se intelektualno i duhovno formiranje mladog Kiprijana (Konstantina) Kerna odvijalo na Univerzitetu u Beogradu, na Pravnom i Bogoslovskom fakultetu, kao i u okrilju Srpske pravoslavne crkve gde je, kao nastavnik Bitoljske bogoslovije, razvio svoju ljubav i darove da obrazuje i vaspitava mlade ljude.
Za svog života arhimandrit Kiprijan je publikovao malo radova iz patrologije iako se njegova brojna interesovanja zaokružuju u izučavanju istorije i učenja otaca Crkve. Zbog toga su duhovni prijatelji i akademski naslednici arhimandrita Kiprijana, nakon njegovog upokojenja, na osnovu rukopisne zaostavštine i priprema za predavnja, priredili knjigu „Zlatni vek svetootačke literature“. Više ponovljenih izdanja i prevoda potvrđuju da „Zlatni vek svetootačke literature“ arhimandrita Kiprijana Kerna uspešno odoleva vremenu i da i danas služi kao izvanredan vodič svima koji se tek upoznaju sa životom i učenjem istočnih otaca Crkve.
