U nastojanju da rekonstruiše i oživi prapočetnu, izvornu i univerzalnu stvaralačku situaciju i tvoračku potenciju ljudskog bića Pavlović nije mogao ostati samo u prostorima autorefleksije pesništva nego je u vidokrug mišljenja uključio sve forme duhovne kulture, a prevashodno one koje je identifikovao kao praizvor poezije; dakle, obred, mit i visoke religije, posebno pravoslavlje. Oslonivši se na nova otkrića i produbljene interpretacije u modernoj arheologiji, antropologiji, teologiji, istoriji umetnosti i psihologiji, on je svoja traganja za jezgrom i korenom poezije uobličio u jednu opštu estetiku stvaranja čiji je bitan segment estetika arhaičnih civilizacija, fragmentarno izložena u mnogim i raznovrsnim spisima, posebno u esejima iz knjige Svečanosti na platou, a najpunije sistematizovana u delu Poetika žrtvenog obreda.
Milan Radulović
