Sociologija hrišćanstva izdvaja se u okviru sociologije religije pre svega po posebnom objektu svog istraživanja, a zatim posebnim pretpostavkama koje su potrebne za njegovo razumevanje i istraživanje. Nije moguće razumeti i istražiti poseban karakter društvenog života u okvirima hrišćanstva ako se ne poznaju dogma, bogosluženje i opšte hrišćansko učenje. Pošto se sve to razlikuje od konfesije do konfesije, pojavljuje se potreba za istraživanjem svake konfesije posebno. Tako je prilikom istraživanja spoljašnjih elemenata konfesija potrebno imati u vidu i one religijske pretpostavke, ubeđenja i učenja koji utiču na društveni život njihovih pripadnika. Dogma, bogosluženje, moralna i društvena predanja i predstave neposredno su povezani s društvenim životom vernih. To posebno važi za prostore pravoslavlja koji se ističu snažnom istorijskom svešću. Razume se, naravno, da sociološko istraživanje ne zalazi u analizu suštine dogme, bogosluženja ili etike niti u istraživanje njihove verodostojnosti. Sociološko istraživanje suočava se s tim pojavama na nivou fenomenologije, u vezi s njihovim uticajima na oblike, institucije, opštu strukturu i razvoj društvenog života.
