Setimo se da je socijalno-ideološki sadržaj ogromne epohe koju označavamo kao „rani srednji vek“ bio dugotrajan i protivrečan prelazak sa antičkog društva građana-robovlasnika na feudalnu hijerarhiju posednika i vazala, sa poretka vlasnika na poredak „vladalaca“, sa etike državnosti na etiku ličnog služenja i lične vernosti. Razumljivo je da je specifičnost hrišćanske simbolike (i šire – biblijske simbolike) kao simbolike lične vernosti olakšala njeno funkcionisanje u svojstvu jezgra ideološke „feudalne sinteze“. Pri svom nastanku hrišćanstvo je bilo krajnje daleko od toga da postane feudalna ideologija; ali religija lične vernosti i „saboračkog“, „vojničkog“ služenja Bogu ono je bilo oduvek. Taj njegov aspekt bio je vrlo dobro zapažen u vreme nastanka feudalizma. Starosaksonski ep „Helijand“ duboko osećajno opisuje Hrista kao konunga koji deli darove („the rikeo Krist“), apostole – kao verne saborce („treuhatta man“), Judu – kao vojnika izdajnika („the treulogo“); ključne reči su – veran (treuhaft) i veroloman (treulogo, treulos). Mnogo puta isticana je visoka „semiotičnost“ feudalne etike kao etike vernosti. Hrišćanska religija kao religija vernosti takođe je izrazito „semiotična“ (ako hoćete „heraldična“).
