Upanišade (na sanskritu – istina, vrlina) su hinduistički spisi koji čine srž učenja veda. Sastavljali su ih sveti ljudi između 700. i 500. godine pre naše ere kao završne delove vedskih spisa. Poznate su i kao šruti,odnosno tekstovi koji se slušaju i obično su u dijaloškoj formi. Zapisano je oko stotinu kompilacija ovih dijaloga, a trinaest je prihvaćeno kao deo svetih spisa. Upanišade raspravljaju o odnosu pojedinca i svemira, o prirodi univerzalne duše, o značenju života i prirodi života posle smrti.
U knjizi Pripovedane upanišade Vinajak Hari Date daje slobodan prikaz šest upanišada: Išavasjopanišada, Kenopanišada, Kathopanišada, Mundakopanišada, Prašnopanišada i Brhadaranjakopanišada. On predstavlja njihove glavne ideje sa ambicijom da poveže stariju, vedsku tradiciju, sa novijim filozofskim shvatanjima koja se javljaju u upanišadama, a naglašavaju put znanja (umesto obreda i prihošenja žrtava) kao bitan u dostizanju identiteta atman-brahman, što donosi oslobođenje od karme i reinkarnacija, odnosno od samsare. Pri tome, autor ističe svoja neslaganja sa drugim tumačenjima srodnih tema, posebno materijalističkim i budističkim. U tom duhu je opisao i protumačio ovih šest upanišada, a ta tumačenja bliska su shvatanjima njegovog učitelja, Ramčandre Datatraje Ranadea (1886–1957) autora dela Konstruktivni pregled filozofije upanišada. Date nije samo preveo šest upanišada; on ih je takođe objasnio i dao komentare, donoseći tumačenje njihove filozofije koje je izuzetno korisno za studente i naučnike kako sa Istoka tako i sa Zapada.
