Pravoslavna Crkva, kao apostolska, nalazi se u neprekinutom kontinuitetu drevne Crkve.
U slojevitosti svojstvenoj Istoku, iznenađujuće sličnosti impresioniraju istoričara: u pravoslavlju, pashalna radost Vaskrsenja – pobeda nad smrću i paklom koja je zajednička svim hrišćanima – nikad nije bila zaklonjena precenjivanjem Velikog petka. Dela apostolska veličaju moć Isusovog Imena: prizivanje ovog Imena nalazi se u samom središtu pravoslavne duhovnosti. Za Svetog Jovana [Bogoslova], svetlost i život izbijaju iz svetih tajni. U XIV veku Nikola Kavasila, a u XX Jovan Kronštatski ističu da život u Hristu omogućuje svesnost o toj svetotajinskoj blagodati i njen doživljaj…
U lokalnoj, evharistijskoj zajednici projavljuje se čitava Crkva („Crkva Božija koja je u Rimu […] u Korintu”, piše Apostol Pavle). To je i danas temelj pravoslavne eklisiologije. Sve lokalne Crkve kroz sabor izražavaju svoje zajedničko svedočanstvo. Pravoslavlje u [Apostolskom] saboru održanom u Jerusalimu (Dap 15, 5–29) vidi prototip svog razumevanja svedočenja i služenja u Crkvi…
Apostolska vremena obiluju darovima Svetog Duha: pravoslavlje je uvek poznavalo istinsku, vidljivu ili skrivenu, proročku službu…
Olivije Kleman
