U prvom delu ove monumentalne knjige ponuđeni su najvažniji aspekti antropologije u islamskoj misli, kao i filozofske osnove islamskog shvatanja ljudske egzistencije.
Drugi deo detaljno prikazuje problem čovekove društvenosti, dinamiku odnosa pojedinac – društvo, a posebno suštinu i ulogu religije u društvu.
U trećem delu razmotren je razvoj sociološke misli na Zapadu, i u njemu se ističe da je sholastička misao već krajem srednjeg veka počela da gubi autoritativnost u zapadnim društvima, zbog čega su novovekovni humanistički stavovi postali sve zastupljeniji. Religija je vremenom, u društvenom smislu, proglašena mrtvom, pa je bilo neophodno da se na njenom mestu predloži nova idejna struktura. U tom duhu razumljivo je zašto ovaj deo u svom središtu ima iscrpnu kritičku analizu Dirkemove pozitivističke i empirističke sociologije religije i njene metode. Ovo je i načelno važno jer je za Dirkema religija najvažniji element društvenog života.
U četvrtom, zaključno delu autor objašnjava na koji način islamski socijalni stavovi o religiji utiču na celokupan sistem nauke.
