Otac Dmitrij ističe središnji značaj ličnosti Isusa Hrista u delu Dostojevskog, a time i slobodne ljudske ličnosti, pri čemu „glavnu ideju njegovog stvaralaštva” vidi u „borbi dobra i zla u slobodnoj čovekovoj ličnosti”. Često zbunjujuća paradoksalnost velikog pisca iz takve perspektive prepoznaje se manje kao protomodernistički rascep unutar čovekove ličnosti i između čoveka i sveta, koliko kao antinomičnost karakteristična za pravoslavni pogled na svet i čoveka, kodifikovana već u vizantijskoj misli i kulturi, a o čemu su u ravni estetike pisali autori poput V. Bičkova, M. Lazića ili episkopa Atanasija Jevtića.
Verujući kako umetničko stvaralaštvo pisca nije nezavisno od „unutrašnjeg duhovnog sadržaja” njegove ličnosti, otac Dmitrij dosta pažnje posvećuje biografskim momentima koji određuju odnos Dostojevskog prema Crkvi i veri. Pored argumentovanja o središnjoj poziciji Hristovog lika u njegovom delu, autor ističe i crkvenost Dostojevskog, odnosno njegovu u osnovi trajnu posvećenost bogosluženju i svetim tajnama, dok kao glavne izvore njegovih religijskih pogleda, pored Hrista i Jevanđelja, navodi monahe-isihaste kao što su Tihon Zadonski, Sergije Radonješki, Nil Sorski ili Amvrosije Optinski.
Pitanje odnosa Dostojevskog i Crkve je važno i kontroverzno, i tiče se ne samo proučavalaca života i dela velikog pisca, nego i opštih pitanja kakav su odnos religije i kulture, Crkve, društva i države, kao i mogućeg, kako bi to imenovao ruski simbolista Andrej Beli, „religijskog smisla umetnosti”. Ono što je sigurno jeste velika vrednost duhovnog i religijskog iskustva Dostojevskog, kao i ključni značaj tog iskustva za njegovu umetnost.
Knjiga oca Dmitrija Grigorjeva je pregledan uvid u argumentaciju onih koji zastupaju stav o nesumnjivoj pravoslavnosti religijskih pogleda i religijskog iskustva F. M. Dostojevskog i velikom značaju njegovog dela za svedočenje vaskrsloga Hrista u „veku ovome”.
