Nikodim Milaš (1845-1915), dalmatinski episkop (1890-1910) bio je u svoje vreme jedan od najpoznatijih srpskih bogoslova, a na polju crkvenog prava svakako najistaknutiji, te je kod nas postao gotovo simbol bavljenja ovom teološkom disciplinom. Pisao je mnogo i rado, od svršetka formalnog školovanja u kijevskoj Duhovnoj akademiji, pa sve do samog konca života, i po tome do danas ostaje među najvažnijim stvaraocima u okviru srpske teologije.
Živ, nemiran, radoznao duh, suštinski zainteresovan za istoriju, ali i sa izraženim osećanjem za potrebe sadašnjeg trenutka. Učestvovao je aktivno u javnom, čak i političkom životu dalmatinskih Srba, da bi po primanju episkopske službe postao svakako najugledniji član te zajednice. Ipak, iako afirmisan kao teolog i u međunarodnim krugovima, prevođen na nekoliko jezika, često je bio osporavan i žestoko napadan, kako to najčešće biva u rođenoj sredini, najčešće iz političkih razloga, koji su se vrlo rado preslikavali i na polje kvazicrkvene politike.
Pored Autobiografije, koju je autor namenio objavljivanju, ovo izdanje sadrži i okružna pisma loklanom sveštenstvu, koja nisu bila namenjena objavljivanju, ali su danas značajna svedočanstva o pastirskom i javnom radu samog autora.
