Zbornik Matice srpske za književnost i jezik
Ristovićeva knjiga pod gornjim naslovom nastala je iz dvojakih pobuda: da srpskim čitaocima predstavi jedno književno delo o kome je malo i nedovoljno ozbiljno pisano na srpskom jeziku, kao i da se autor uključi u naučnu debatu koja se poslednjih godina vodi u klasičnim studijama i srodnim naučnim oblastima oko odnosa ranog hrišćanstva prema antičkom dijaloškom žanru, dijaloškom diskursu i dijaloškoj kulturi.
Knjiga ima kraći uvod, zatim slede tri osnovna i obimnija poglavlja, a završava se zaključnom rečju. Uvodni tekst formulisan je u retoričkom maniru: Uvodna reč: Može li hrišćanski pisac biti istinski deonik antičke tradi­ cije dijaloga? (9?21); A tri osnovna poglavlja naslovljena su ovako: 1. Opšti aspekti teksta i konteksta dijaloga Oktavije Minucija Feliksa (23?75); 2. Književni pristup i uzori Minucija Feliksa (77? 171); 3. Literarno­mislilač­ ka koncepcija Oktavija i njeno poreklo (173?317). Završno poglavlje knjige nosi naslov: Zaključna reč: Minucije Feliks – hrišćanski pisac, istinski deonik antičke tradicije dijaloga (319?328). Zatim slede rezime na engleskom jeziku: Classical Letters and Early Christianity in Dialogue Minucius Felix“ Octavius (329?335); Citirana literatura i Izvori (337?352); Spisak skraćenica (353?357); Registar (359?364).
„Uvodna reč“ ove knjige posvećena je, jednim delom, predstavljanju gorepomenute debate u kojoj su se naročito istakli svojim potpuno oprečnim stavovima Sajmon Goldhil i Ejveril Kameron. Ujedno je istaknuto polazišno uverenje da dijalog i u svom užem smislu, kao književni žanr, i u širem, kao spremnost i sposobnost za komunikaciju sa drugim i drugačijim (a oba smisla ove reči podrazumevaju se u naslovu knjige), nije nespojiv sa agendom jednog (staro)hrišćanskog pisca, kako to uverljivo pokazuje Oktavije Minucija Feliksa.
U prvom poglavlju Ristović uvodi čitaoca u složenu problematiku dijaloga kao žanra i njegovog mogućeg izumitelja u antici. Antička tradicija je dijalog vezivala za Sokrata i Platonovu spisateljsku delatnost u kojoj je dijalog umetnička fikcija čiji je cilj da predstavi dijalog u njegovom idealnom obliku. Aristotel kao dijalogograf odstupio je od Platonove prakse kratkih pitanja i odgovora, već učesnicima u dijalogu pruža mogućnost da iskažu svoje stavove u dužim izlaganjima. U rimskoj književnosti obrazac umetničkog dijaloga, i to onog filozofskog, sačuvan je u Ciceronovim spisima. Njegovi dijalozi svojim dugim izlaganjima protiču u prijatnoj konverzaciji koja učesnike postupno i neusiljeno dovodi do istine. Ovima treba dodati još i Lukijanove i Plutarhove dijaloge na grčkom jeziku koji su nastavili tradiciju oživljavanja dijaloga u novim okolnostima i sa novim sadržajima. Otuda je, zaključuje Ristović, Minucije Feliks znalački iskoristio bogato nasleđe antičkog dijaloga za iznošenje hrišćanskog sadržaja. Osvrt na biografske podatke o Minuciju otkriva da je reč o ranohrišćanskom autoru čiji je život gotovo nepoznat, a delo sasvim osobeno. Poglavlje se završava prikazom sadržine i strukture Minucijevog dela i kompozicionog plana Oktavija.
Drugo poglavlje ove knjige ? Književni pristup i uzori Minucija Feliksa, započinje segmentom Osnove i pobude Minucijevog klasicizma. U njemu se objašnjava kulturnoistorijska pozadina intenzivnog i doslednog oslanjanja pisca Oktavija na stare grčke i latinske klasike. Konkretne primere za iznete postavke donosi sledeće potpoglavlje: Najvažniji literarni uticaji na Minucijevo pisanje, sa odeljcima čiji naslovi jasno ukazuju na njihovu topiku: Ciceronovi dijalozi i Oktavije – opšteoblikovne veze; Ciceronov dijalog O prirodi bogova i Oktavije – preusmerenje helensko­rimske teološko­filosofske misli; Tacitov Razgovor o besednicima i Oktavije – novo nije potpuni raskid sa starim; Pla­ tonovi dijalozi i Oktavije – hrišćanstvo kao filosofija naspram paganstva kao sofistike; Senekini filosofski spisi i Oktavije – asimilovanje stoičke eklektike, moralistike i religioznosti. Poslednji segment drugog dela knjige jeste Retorička dimenzija književnih postupaka i strategija u Oktaviju. U njemu se utvrđuje u kojoj meri kompoziciona shema probatio–refutatio u Minucijevom dijalogu oslikava i način kazivanja pro et contra karakterističan, pre svega za sudsko, ali nije nepoznat ni savetodavnom besedništvu. Ukazuje se i na druge uticaje iz retorske teorije i prakse (declamatio, progymnasmata), na literarnu tehniku i topiku Oktavija.
U trećem, najopsežnijem i najvažnijem delu ove knjige pod naslovom: Lite­ rarno­mislilačka koncepcija Oktavija i njeno poreklo, Ristović polazi od utiska da je Oktavije dugo bio, i još uvek je donekle, nepravedno i nehajno posmatran kao kompilatorsko-kontaminatorski literarni produkt jednog pisca-epigona (Ž. Bože, G. V. Klark i dr.). On ističe nekolike aspekte ovoga dela koji ga pokazuju kao sintezu a ne eklektiku, a njegovoga autora kao pronicljivog čitaoca delâ na koje se sa samostalnošću i vizijom oslanjao. Uz uvide i ocene istraživača koji su se već zalagali za afirmativno gledanje na Minucijeve literarne kvalitete (npr. K. Beker, K. Engremo, M. fon Albreht, K. Šubert, Š. Frojnd, itd.), ukazuje i na neke propuste u postojećim studijama o Oktaviju. Posebno ističe način kako je Minucije postigao koherentnost svoga spisa, naročito variranim provlačenjem kroz njega lajtmotiva „religio vs. superstitio“. U jakoj retardaciji naracije u priči o nadmetanju dečaka u igri bacanja oblutaka uočava se integraciona priča ovoga hrišćanskog dijaloga kao prijateljske diskusije.
Sledi višečlani odsek knjige pod naslovom Oktavije kao ostvarenje dija­ loškog žanra. Uz pregled predistorije literarne forme koju je Minucije odabrao, Ristović ukazuje na njenu neuniformnost i na njeno bogato i kreativno oživljavanje u stoleću koje je prethodilo Minuciju. Sa ove platforme on raspravlja i važno pitanje o suvislosti pisanja hrišćanskog dijaloga, a uz to polemiše sa često prisutnim (npr. M. Hofman) omalovažavajućim ocenama dijaloga u starohrišćanskoj književnosti sa primedbom da u njima ne postoji sloboda u polazištu i otvorenost za neisplanirani, drugačiji ishod. S ovim u vezi ukazuje se na to da je u antici dijalog sa ovakvim karakteristikama bio samo jedan od njegovih oblika i u samoj filosofskoj književnosti, kao i da je ta činjenica bila nesporna za antičke teoretičare i istoričare ovoga žanra (Diogen Laertije). Primeri za dijalog koji služi prenošenju određenih stavova nalaze se ne samo u vremenski bliskim delima Oktaviju (kod Plutarha), već i kod Minucijevog glavnog uzora, Cicerona (Tusculanae disputationes).
Druga teza sa kojom se polemiše jeste ta da je hrišćanska apologija u neskladu sa dijaloškom formom (B. R. Fos). Osvrće se i na (retoričko) pitanje Džonatana Pauela „Je li Minucije postupio fer prema liku Cecilija?“ i nalazi da je opravdan odgovor da je argumentacija zastupnika paganske strane u diskusiji data tako da on nije imao šanse da iz nje ne izađe kao gubitnik. Osim što je izvedeno sa maksimalnim uvažavanjem protivnika, takvo Minucijevo postupanje ima svoje prethodnike u dijaloškoj tradiciji (Platon), što se mora imati u vidu s obzirom na to da Oktavije nije puka imitacija Ciceronovih dijaloga, već (kao i oni sami) plod kreativne sinteze različitih literarnih uticaja.
Minucijev hrišćanski dijalog Oktavije, ističe Ristović, nastao je u klimi filosofske religioznosti koja je široko zahvatila sve slojeve rimskog društva pod dinastijom Antoninâ i u kojoj se hrišćanstvo ponudilo eliti kao „filosofija“. Stoga je u Minucijevom delu diskusija svedena na zajednički teren filosofije te je ono samo otuda i profilisano kao tipičan filosofski dijalog. I Ciceron i Minucije imali su isti cilj – da odgovore na egzistencijalnu potrebu svoje epohe nudeći određenu „duhovnu hranu“. Otuda je Ciceronov tip dijaloga, normativan u rimskoj književnosti, Minuciju služio, slično njegovome uzoru, kao sredstvo za širenje novih horizonata dalekih rimskom mentalitetu (helenska filosofija u jednom, hrišćanstvo u drugom slučaju). U tome ključu Ristović, naučno precizno, a jezički i stilski dopadljivo, i dalje problematizuje ulogu dijaloga kao vezivnog tkiva paganstva i hrišćanstva. U odeljku koji je naslovio Izabrani sudija u dijalogu – problematičan dramaturški element u Oktaviju? razmatra još jedan sporni aspekt Minucijevog dijaloga – uloga arbitra u diskusiji, koju je u dramskoj podeli likova u Oktaviju autor-narator dao samome sebi. Neki to vide kao hrišćansko manipulisanje nasleđem antičkog dijaloga, iako to demantuju činjenice i iz Minuciju vremenski bliske dijaloške produkcije, i iz one na koju se prvenstveno ugledao, a to je ciceronska disputatio in utramque partem, poreklom iz prakse debatovanja skeptičkih filosofa Nove akademije. Minucije se svojim dijalogom vešto i znalački nadovezao na ovu praksu. Rasprava o dijalogu nastavlja se poglavljem Hrišćanska apologija bez biblijske teologije – manjkavost ili opredeljenje za egzoterički pristup pisanju dijaloga?. Ono u ovom istraživanju čini poveznicu prethodnih tumačenja u vezi sa dijaloškim karakteristikama Oktavija, i nekim specifičnostima među kojima se izdvaja teološki „minimalizam“. Osnova za njega nalazi se, šire gledano, u namenjenosti dela neprofesionalnoj publici (što je bila jedna od tradicija filosofskog dijaloga), a u konkretnoj situaciji protreptičkom tipu diskursa koji je u antici služio pridobijanju za okretanje ka nekom višem životnom cilju.
Stoga sledeća celina ove knjige, čiji je naslov Oktavije u tradiciji antičke protreptičke literature, ukazuje da su istraživanja o protreptiku u velikoj ekspanziji, te da je Oktavije lociran među spise ove vrste. U odeljku pod naslovom Obraćenje na kraju dijaloga – neumesno literarno­mislilačko rešenje? nastavlja se polemika sa onima koji tvrde da su u Oktaviju izneverene najbolje tradicije dijaloškog žanra, čemu se u prilog ističe obraćenje na kraju Minucijevog dela. Objašnjenje za ovakav završetak Oktavija nalazi se u činjenici da su u njemu spojene karakteristike protreptika, čija je intencija (i podrazumevana funkcija) obraćenje, sa bazičnim žanrovskim izborom dijaloga. U prilog ovome tumačenju navode se savremeni primeri ovakve kombinacije (Lukijan) da bi se u sledećem potpoglavlju (Ciceronov Hortenzije kao Minucijev uzor) pokazalo da je Minucije i u ovome pogledu bio dosledni sledbenik onoga uzora u pisanju dijaloga za koji se opredelio.
Poslednja u nizu tema kojima se ova knjiga bavi obrađena je u poglavlju Mi­ nucijeva koncepcija retorike, njena apologetska funkcija i neodvojivost od žan­ rovskog izbora dijaloga. Važnost poklonjena pitanju retorike u ovom hrišćanskom dijalogu objašnjava se ličnim motivima retorski obrazovanog autora suočenog sa otporom retorici u hrišćanskim krugovima, podržanim aktuelnom obnovom filosofske kritike retorike koju je izazvala Druga sofistika. Minucije staru raspru između sofistike i filosofije prenosi na teren hrišćanstva kao „prave“ filosofije i rešenje, bez mnogo izmena, nalazi u Ciceronovom kompromisnom izmirenju dveju pozicija, čime legalizuje korišćenje ubeđivačkog potencijala retorike u hrišćanstvu.
U Zaključnoj reči ove knjige sumiraju se glavne karakteristike Minucijevog dela kao važnog iskoraka u književnosti ranog hrišćanstva kome je cilj bio njegova istovremena akulturacija i inkulturacija – da istovremeno podstakne na dijalog pagane sa hrišćanstvom i hrišćane sa antičkom kulturom.
Knjiga je snabdevena još i spiskom izvora i literature koja u potpunosti pokriva ovu tako važnu, a do sada zapostavljanu, oblast istraživanja, kojoj je Ristović dao svoj ne mali doprinos i podstrek za dalja ispitivanja odnosa u kome stoje ili se prepliću antički i hrišćanski svet, kultura, knjiga, autori i njihova dela. U celini gledano ova studija profesora Ristovića predstavlja značajan pomak u tumačenju nekih fenomena pripadnih antičkoj knjizi i kulturi, a koji čine sponu koja povezuje, ne samo antičku i starohrišćansku književnost, već predstavlja i osnovu za razumevanje svekolike baštine čovečanstva, pre svega one helensko-rimske. Dijalog je jedna od tekovina koja se u različitim vidovima pokazuje kako u kulturi žive, tako i u kulturi pisane reči. Knjiga je osmišljena preglednim i jasno formulisanim naslovima poglavlja i potpoglavlja, utemeljena na isto tako jasnim i proverenim naučnim argumentima, a pisana jezikom stilski doteranim i uglađenim, tako da nalazi put do čitalaca koji nisu bliže upućeni u problematiku kojom se ona bavi. Pisana je jezički i stilski gotovo besprekorno, tako da čitalac ima utisak kako ga knjiga, iz poglavlja u poglavlje, neosetno vodi do samoga kraja. Znalački izukrštani argumenti u retoričkom ključu kazivanja pro et contra, ostavljaju još i dodatni utisak o celini ove knjige i njene prijemčivosti za široki krug čitalaca.

Dr Vojislav P. Jelić

ID: 3014
Oblast:
Autor

Izdavač

Godina izdanja

2019

Broj strana

364