Autorka nastoji da ispravi, u velikoj meri površno pisanu, književnu istoriju o prozi srpske moderne. Govori, držeći se isključivo onih autora koje smatra najreprezentativnijim za moderan duh ondašnje proze, i njihovih najboljih ostvarenja, pokušavajući da preoblikuje sliku o kanonskim piscim srpske književnosti – Bori Stankoviću, Milutinu Uskokoviću, Veljku Milićeviću, Isidori Sekulić… Knjiga sugeriše na sve promene koje su se desile u pripoveci i romanu od formalnih, strukturalnih, narativnih do jezičkih i stilskih svojstava koje postaju i temelj za dalji razvoj srpske književnosti.